Με το καλό ή με το ζόρι…

Άρθρο του Αριστείδη Δάγλα

ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ή ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ…


Αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.

Γ. Ρίτσος

 

Εμβρόντητοι παρακολουθούμε τις κατακλυσμιαίες εξελίξεις σε κάθε επίπεδο της ζωής μας, μη μπορώντας να χωνέψουμε τα αλλεπάλληλα χαστούκια που δεχόμαστε απ’ αυτούς που προ δεκαετίας, μας ενθάρρυναν να αναλάβουμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, μιας και η «αθάνατη» ελληνική λεβεντιά θα αναβίωνε την ιστορία και θα διατράνωνε απ’ άκρη σ’ άκρη την απαράμιλλη ικανότητα της χώρας μας να φέρνει σε πέρας τιτάνιες αποστολές.

Δέσμιοι του μύθου της εθνικής μας υπεροχής, φάγαμε αμάσητο το φιάσκο με τις μίζες και την υπερχρέωση της χώρας μας στους διεθνείς άρπαγες- υπηρέτες των αγορών.

Το αποτέλεσμα, πασιφανές και επιδεινούμενο: Η δύστυχη πατρίδα για τη οποία εκόπτετο ο θίασος που υποτίθεται ότι μας κυβερνάει, είναι δεμένη χειροπόδαρα στους δανειστές της, ταπεινωμένη, ρεζιλεμένη και τελείως υποταγμένη στη Γερμανία του Σόιμπλε και της Μέρκελ.

Το πολιτικό αισθητήριο του πρωθυπουργού και των συν αυτώ (που πλέον δεν έχουν καμία νομιμοποίηση από το λαό να συνεχίζουν το ξεπούλημα της χώρας), δεν πήρε καν χαμπάρι ότι  τα 37 χρόνια της μεταπολίτευσης, το χρέος ανέβηκε 1000 φορές. Δηλαδή, από 334 εκατομμύρια € που ήταν το 1974, έφτασε τα 340 δισεκατομμύρια € το 2010 και ήδη προσεγγίζει τα 500…

Το όργιο της πελατειακής πολιτικής και το ξεσάλωμα της φοροδιαφυγής ειδικά από το 1981 και ένθεν, διαμόρφωσαν την επίπλαστη εικόνα του παραδείσου, απονέμοντας στους σοσιαλιστές της κακιάς ώρας, αλλά και στους φιλελεύθερους ερασιτέχνες, το έπαθλο της πολυεπίπεδης σήψης της ελληνικής κοινωνίας. Το πολιτικό μας σύστημα είναι παντελώς ανίκανο να αφουγκραστεί την αγωνία της μέσης ελληνικής οικογένειας που δε βλέπει φως μέσα στο βάλτο των πιο σκληρών και άδικων οικονομικών μέτρων που γνώρισε ποτέ ο τόπος.

Τη στιγμή που οι ένοχοι της Siemens, των ομολόγων και του χρηματιστηρίου κυκλοφορούν ελεύθεροι απολαμβάνοντας όσα παράνομα απέκτησαν, πως μπορεί ο πολίτης να πειστεί ότι πρέπει να θυσιάσει τη ζωή του και το μέλλον των παιδιών του εν ονόματι της (πουλημένης) πατρίδας;

Το Κοινοβούλιο (ή καλύτερα κυνοβούλιο), έχει καταντήσει ένας προνομιακός χώρος βολέματος θυγατέρων, υιών, ανιψιών και λοιπών συγγενών των πεφωτισμένων εκπροσώπων μας, στον οποίο δεν ισχύουν τα ίδια μέτρα και σταθμά που εφαρμόζονται στον υπόλοιπο δημόσιο τομέα. Και όλα αυτά συμβαίνουν χωρίς διακοπή, ακόμα και τούτη την ώρα της εθνικής κατάρρευσης, όπου η θηλιά είναι ήδη περασμένη στο λαιμό της πατρίδας και οι αγαπητοί μας σύμμαχοι διαγκωνίζονται για το ποιος θα κλωτσήσει πρώτος το σκαμνί…

Απαθώς, κάθε βράδυ στις οχτώ, οι Ελλαδίτες κρεμιούνται παραιτημένοι από τα χείλη των αγγελιοφόρων του ζόφου, ακροβολισμένοι στους βαθουλωμένους τους καναπέδες, καταπίνοντας με δυσκολία τα νέα δεινά που ταΐζουν την επιτεινόμενή τους απόγνωση.

Δεν ξέρω τι χρειάζεται να γίνει επιπλέον,  ώστε να δείξουμε πως είμαστε ζωντανοί. Να διώξουμε απ’ τη μέση το αμαρτωλό πολιτικό τσίρκο που μας καταδυναστεύει, είτε με το καλό, είτε με το άγριο.