Το άρθρο μας έστειλε ο «Κρεμέας»

Ήταν Νοέμβρης του 1990 που ήρθε ο καπετάνιος στη Λευκάδα.

Πήγαμε για φαγητό στην ταβέρνα του Κολλόκα.

Ήταν ο ηγέτης του Κ.Κ.Ε.

Ήταν μπροστά μας. Εκπρόσωπος της γενιάς της αντίστασης, του δημοκρατικού στρατού, του ελεύθερου και δημοκρατικού μας λαού.

Ήταν τα δύσκολα χρόνια της ανατροπής, του σοσιαλισμού.

Ο καπετάνιος είχε σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και της ιστορίας του.

Ήταν η θέση του που έγειρε την πλάστιγκα στο να διατηρήσει το ιστορικό Κ.Κ.Ε. τη φυσιογνωμία του, τα χαρακτηριστικά του, την επαναστατική του τακτική και στρατηγική.

Να ακουμπούν με εμπιστοσύνη στην πλάτη του οι εργαζόμενοι της χώρας μας.

Μας μιλούσε πολλή ώρα για το κόμμα, την δράση του, για τις μεγάλες νίκες και ήττες.

Καμία δύναμη, μας έλεγε, δεν μπορεί να βάλει το κόμμα στην γωνία, κανένα κατασταλτικό μέτρο, ούτε φυλακές ούτε εξορίες.

Να φυλαγόμαστε, έλεγε, μόνο από τον κακό μας εαυτό.

Όλες οι κατακτήσεις του λαού μας, μικρές και μεγάλες, κάθε δημοκρατική κατάκτηση, έχει την σφραγίδα του Κ.Κ.Ε. Πολλές φορές βουτηγμένη στο αίμα μας. Δεν την χαρίζουμε σε κανέναν.

Αναρωτιόμουν κουβεντιάζοντας μαζί του πόσες μπόρες και κακουχίες μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος. Πόσο μπορεί η πίστη και τα ιδανικά να κάνουν έναν άνθρωπο τόσο ευαίσθητο και τόσο δυνατό.

Ήταν ο ΧΑΡΙΛΑΟΣ, ο ΗΓΕΤΗΣ ΤΟΥ Κ.Κ.Ε , που τόσο πολύ αγάπησε ο εργαζόμενος λαός και που τον σεβάστηκαν οι αντίπαλοί του.

Ήμασταν εκεί. Εγώ, ο Γεράσιμος, ο Νίκος, η Γιάννα, η Όλγα, η Μαρία, ο Πάνος, ο Ζώης, όλοι, που μεγαλώσαμε με τον Χαρίλαο και που με ευλάβεια και αγάπη θα κρατάμε άσβεστη την μνήμη του, την προσφορά του στη ζωή και το αύριο του λαού μας.

Κρεμέας