«Ναι στη κριτκή, όχι στην αφωνία» του Λευτέρη Κατωπόδη

ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΗ, ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΦΩΝΙΑ

Η «απολογία» του ασκούντος θεσμική δημαρχιακη εξουσία, ενώπιον των
δημοτών του, σε σχέση με τα πεπραγμένα του, οδηγεί αναγκαστικά αυτόν
στην βάσανο της κριτικής, για τις δράσεις και τους προγραμματισμούς
της δημοτικής αρχής.
Και βεβαίως οι έχοντες την συνταγματική θεσμική ιδιότητα (άρθρο
120) δημότες-εξουσιαζόμενοι, έχουν όχι μόνο το δικαίωμα, αλλά και την
υποχρέωση, να ασκούν την υψίστη λειτουργία του κοινωνικού ελέγχου,
δηλαδή την κριτική τους.
Διότι η άσκηση κριτικής είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη με το
δημοκρατικό πολίτευμα.Τρέφεται από την δημοκρατία, αλλά και την
τρέφει.
Η κριτική τοποθέτηση και η έκφραση άποψης για τα δημόσια και
δημοτικά δρώμενα, αποτελεί την πεμπτουσία της δημοκρατίας.
Κάθε πολίτης λοιπόν δικαιούται να αρθρώνει πολιτικό λόγο, να
ελέγχει και να προτείνει.
Ενίοτε θεωρείται ως θετική ή καλή κριτική, όταν αυτή εγκωμιάζει,
εξυμνεί ή χαιδεύει τα αυτιά της εξουσίας, ενώ όταν αυτή επικρίνει ή
καταγγέλει κάθετί λαθεμένο, θεωρε’ιται αρνητική και απορριπτέα.
Σκέψη βεβαίως λαθεμένη, διότι θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς
ότι και η δυσμενής ή αρνητική κριτική, πολλές φορές ωφελεί
περισσότερο, με την προϋπόθεση βεβαίως ότι είναι και , καλοπροαίρετη
και αντικειμενική.
Διότι με την αρνητική κριτική ο κρινόμενος αφυπνίζεται και
αναγνωρίζει καλλίτερα τα λάθη του, μαθαίνει να φοβάται την αλήθεια και
ενδεχομένως αξιοποιεί τα στοιχεία της κριτικής αυτής, προς την
κατεύθυνση της βελτίωσης των επιδόσεών του.
Η κακόβουλη και κακοπροαίρετη κριτική αντιθέτως, είναι σίγουρα
και ανώφελη και πολλές φορές καταστροφκή, έχει δε στόχο, σχεδόν πάντα,
την δυσφήμηση,προσβολή   και υπονόμευση του κρινόμενου.
Επικίνδυνη επίσης είναι και η κριτική που δεν βασίζεται στη
γνώση, αλλά είναι προϊόν άγνοιας και ημιμάθειας, που οδηγεί τον
κρίνοντα στη δυσκολία να κατανοήσει κάθε προτεινόμενη  καινοτόμο ιδέα
ή θέση , που είναι έξω από τα καθιερωμένα και παγιωμένα όριά του,
καθιστάμενη εν τέλει και άδικη για τον κρινόμενο.
Ολα όσα εκτέθηκαν παραπάνω, προϋποθέτουν βεβαίως βούληση για
εκφορά δημόσιου κριτικού λόγου εκ μέρους των δημοτών, ειδικά δε όταν
επίσημα προσκαλούνται προς τούτο, όπως έγινε πρόσφατα με την πρόσκληση
του Δημάρχου και συγκέντρωση για «συζήτηση των γενικοτέρων θεμάτων του
νησιού» αλλά και με παλαιότερες παρόμοιες.
Κατά την οποία επαναλήφθηκε η παγιωμένη και συνεχιζόμενη ΑΦΩΝΙΑ
και η παντελής έλλειψη κριτικού λόγου, κάτι το οποίο ουδόλως συμβάλλει
στη γνώση και προώθηση των δημοτικών θεμάτων και προβλημάτων, καθώς
επίσης    και στην έλλειψη δημιουργίας κινήτρου  στον κρινόμενο, για
στοιχειώδη αυτοκριτική και αυτοέλεγχο.
Η πρακτική όμως αυτή της επαναλαμβανόμενης σιωπηρής παρουσίας,
μετατρέπει την προσέλευση σε απλή κοινωνική εκδήλωση.
Και βεβαίως εφ΄όσον  αυτός που προσκαλεί για ενημέρωση, δεν
ακούει αντίθετο λόγο για αρνητικές ή λαθεμένες δραστηριότητές του,
θεωρεί πεπλανημέα ότι τα πάντα βαίνουν καλώς.
Και το κυριότερο και πιο επικίνδυνο είναι ότι αποκτά άθελά του
την ψυχολογία του αλάνθαστου στις ενέργειές  και τις προτεραιότητές
του, κάτι το οποίο ιστορικά παρατηρείται μόνο σε ισόβιες εξουσίες, με
καταστροφικά πάντα αποτελέσματα.
Συμπέρασμα: ΝΑΙ στην εποικοδομητική κριτική, ΟΧΙ στην αφωνία και την σιωπή.

Λευτέρης Π. Κατωπόδης