ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΩΣ ΠΥΛΩΝΕΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Με αφορμή τον πρόσφατο θάνατο των φοιτητών στη Λάρισα από δηλητηρίαση με μονοξείδιο του άνθρακα, επειδή δεν είχαν να πληρώσουν το πετρέλαιο για το καλοριφέρ, ανασύρονται στην πρόσφατή μας μνήμη, ένα πλήθος από παρόμοιες περιπτώσεις, που ολες τους έχουν έναν κοινό παρονομαστή: Την εξαθλίωση ολοένα και μεγαλύτερης μερίδας συμπολιτών μας, χωρίς αυτό να φαντάζει πλέον ως βία, αλλά ως κάτι αυτονόητο και αναμενόμενο.

Δε νομίζω κάποιος να θεωρεί ότι οι τραγικοί τούτοι φοιτητές, έκαιγαν το μαγκάλι από άποψη… Η ανέχεια, η απόγνωση, αυτή που όπλισε το χέρι των χιλιάδων αυτόχειρων συμπολιτών μας την τελευταία διετία, δείχνει πλέον ανίκητη και δεσπόζουσα μεταξύ των νεωτερικών χαρακτηριστικών του παρακμάζοντος και ιδιώνυμου «εθνικού» μας καπιταλισμού.

Άραγε πότε πρέπει να ανησυχήσουμε στα σοβαρά; Όταν ο θάνατος δυο νέων ανθρώπων συνθλίβεται ανάμεσα στο βιαστικό πάτημα των κουμπιών των τηλεκοντρόλ και καθίσταται ισοβαρής είδηση με ο,τιδήποτε άλλο, τότε μάλλον μαζί με τον αποδομημένο πια κοινωνικό μας ιστό, χάνουμε και τη ψυχή μας.

Το επίσημο κράτος, από καταβολής του ως θεσμός, είναι συνυφασμένο με την άσκηση της βίας (συμβολικής και μη) και στηρίζει τις ρίζες του στη δική μας συγκατάθεση σε ό,τι θεωρείται «μεταρρύθμιση» ή «καινοτομία». Δεν επιθυμώ να μπω στη διαδικασία της διατύπωσης γνωστών κοινωνικών θεωριών περί αυτού, θέλω όμως να εκφράσω την ανησυχία μου για το φαινόμενο της ανθρωποφαγίας που εξελίσσεται μπρος στα μάτια μας: Συμπολίτες μας που αδυνατούν (για χ λόγους) να στραφούν εναντίον αυτών που ευθύνονται για τα δεινά τους, πράττουν με ευκολία αυτό που προσπαθούν να αποφύγουν για τους εαυτούς τους.

Όλα τα παραπάνω οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η συνεχής επίκληση από τους ιθύνοντες, της εθνικής σωτηρίας, όταν εκκριζώνουν τα τελευταία απομεινάρια των κοινωνικών μας κεκτημένων, αναφέρεται επιλεκτικά μόνο σε ό,τι έχουν συμφωνήσει με τους «κυρίαρχους» να θεωρούν «εθνικό». Και δυστυχώς, μέσα σε αυτό, σίγουρα δε φαίνεται να περιλαμβάνονται οι «πληβείοι» αιμοδότες της ακόρεστης τούτης υπερεθνικής χίμαιρας.

Και είμαστε μόνο στην αρχή.