Μεγανήσι… ένας μικρός παράδεισος & Η επίθεση ενός θεριού !

«Το Μεγανήσι, γνωστό στην αρχαιότητα ως “Τάφος”, έχοντας εποικιστεί από τη Νεολιθική Εποχή, συγκεντρώνει πλήθος αναφορών από τους φημισμένους συγγραφείς της αρχαίας γραμματείας, αρχής γενομένης από τον Όμηρο. Κυρίως στην Οδύσσεια, αλλά και στα βιβλία του Στράβωνα και στον ίδιο τον Ευριπίδη εμφανίζεται γλαφυρά η δράση των τότε κατοίκων του. Οι Τάφιοι σχετίζονταν κυρίως με το θαλάσσιο εμπόριο αλλά και με την πειρατεία. Οι Τηλεβόες, συγγενικό φύλο των Ταφίων φέρονται και ως αποικιστές στην Ιταλική χερσόνησο και αλλού.
Ο μύθος συμπλέκεται με την πραγματικότητα για να καταδείξει την υπαγωγή του νησιού σε υπέρτερες στρατιωτικές δυνάμεις από την Κεφαλλονιά και εν τέλει από την Κόρινθο τον 7ο αιώνα π.Χ. Αργότερα ακολουθεί την ιστορική μοίρα της Λευκάδας ίσαμε το τέλος του Μεσαίωνα. Οι συχνές επιδρομές των ανεξέλεγκτων πειρατών σχεδόν ερημώνουν το νησί, που κατοικείται περιστασιακά από μικροϊδιοκτήτες γης και τους ιερείς της μονής του Αγίου Ιωάννη.
Κατά την Ενετοκρατία εμφανίζονται τα πρώτα μορφώματα χωριών και οργανωμένης κοινωνίας, αγροτικής και κτηνοτροφικής ενασχόλησης. Το Μεγανήσι περνά από πολλούς αφέντες με πρώτο τον κόμη Μεταξά στα 1691. Το ισχύον φεουδαρχικό σύστημα δεν προσφέρει τις προϋποθέσεις για ανάπτυξη της οικονομίας και ο πληθυσμός που αρχίζει να αυξάνεται παραμένει στην ανέχεια, όπως καταμαρτυρούν δυτικοί περιηγητές του 18ου και 19ου αιώνα.
Η πορεία προς την Ελληνική Επανάσταση του 1821 βρίσκει το Μεγανήσι να συμμετέχει ενεργά, αφού αποτελεί καταφύγιο κλεφταρματολών, όπως ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης και ο Ανδρούτσος. Η λαμπρή φυσιογνωμία του στρατηγού Δήμου Τσέλιου Φερεντίνου, σφραγίζει την εποχή αυτή. Ο Μεγανησιώτης οπλαρχηγός καταδεικνύει πλούσια στρατιωτική δράση στην περιοχή Ξηρόμερου, οχυρώνει το Λεσίνι κάνοντας το απρόσβλητο από τους Τούρκους και συμμετέχει σε πάμπολλες σημαντικές πολιορκίες και μάχες φανερώνοντας τα ιδεώδη του πατριωτισμού, της γενναιότητας και της ακεραιότητας που τον χαρακτηρίζουν. Θεωρείται από τις κορυφαίες μορφές της Επανάστασης και δεν χάνει την ευκαιρία να μνημονεύει το νησί της καταγωγής του αποκαλώντας το “παράδεισο”.
 Η πληθυσμιακή αύξηση που παρατηρείται μέχρι την αυγή του 20ου αιώνα έχει να κάνει με την επιστροφή των Μεγανησιωτών στη θάλασσα και το εμπόριο. Η πολιτιστική στάθμη ανέρχεται εντυπωσιακά (πανεπιστημιακά διπλώματα, θεατρικές παραστάσεις), ενώ παράλληλα η άγονη γη σπρώχνει τους άρρενες αγρότες στη μετανάστευση κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος φέρνει τους Ιταλούς και κατόπιν τους Γερμανούς στο νησί, που όμως ασκούν ήπια διοικητική πρακτική τηρουμένων των αναλογιών. Πολλοί Μεγανησιώτες συμμετέχουν τότε στην Αντιστασιακή δράση πληρώνοντας και τον ανάλογο φόρο αίματος.
Το 1951 ο πληθυσμός φτάνει στο μέγιστό του για να ακολουθήσει ένα νέο κύμα μετανάστευσης προς την Αυστραλία και την Αμερική.Η ναυτιλία γίνεται σταδιακά ο νέος κίονας που υποβαστάζει την οικονομία του νησιού. Η γεωγραφική ιδιαιτερότητα του Μεγανησίου όμως, το αφήνει πρακτικά αλώβητο μέχρι τη Μεταπολίτευση , διασώζοντας τα ήθη , τις παραδόσεις και τις συνήθειες των ανθρώπων του.
Οι δεκαετίες του ΄70 και του 80΄είναι ορόσημο από τη σκοπιά της τεχνολογικής και κοινωνικής του προόδου , οδηγώντας το νησί στην εποχή του νεωτερισμού. Αυτό που παραμένει είναι η ιδιαιτερότητας της γλώσσας και του Μεγανησιώτικου χαρακτήρα. Τα αμέσως επόμενα χρόνια το νησί αλλάζει μορφή και εγκαταλείπει τη ναυτική παράδοση για να στραφεί στον ολοένα ανερχόμενο τουρισμό.
Η ιστορική αυτή περιοδολόγηση καταδεικνύει σε πολλά σημεία της τα άρρηκτα δεσμά των ανθρώπων του με τη θάλασσα, καθώς και το ανένταχτο της Μεγανησιώτικης ψυχής και την κλίση προς τις τέχνες και τα γράμματα. Στην αυγή του 21ου αιώνα , το Μεγανήσι μοιάζει να αναζητά ακόμα την παγίωση της ταυτότητας του μα, δίχως άλλο, μέσα στην παγκοσμιοποιητική χοάνη, κατορθώνει να αντιστέκεται στην άλωση της διαφορετικότητας και της αυθεντικότητας του μικρού του παραδείσου.»
Πληροφορίες από τη σελίδα του Δήμου Μεγανησίου .
Πρωτοπήγα στο Μεγανήσι, και ντρέπομαι που το λέω, πριν από τέσσερα χρόνια. Το γιατί δεν είχα πάει νωρίτερα είναι μια άλλη ιστορία… Έχει σχέση με το κόλλημα που συχνά έχουν άνθρωποι που είναι κοντά μας,  (το οποίο μέχρι πριν λίγο καιρό δεν είχα το σθένος να κάμψω), ότι στις διακοπές μας οι μετακινήσεις θα πρέπει να είναι οι εντελώς απαραίτητες. Σαν αποτέλεσμα…ξεκίνησα να γνωρίζω το νησί μου .πολύ πρόσφατα και έχω δρόμο μπροστά μου μεγάλο!
Από τότε αφιερώνω πάντα μια ήμερα και το επισκέπτομαι.
Το ίδιο έκανα και πέρσι το καλοκαίρι που με γνωστή «παλιοπαρέα», αποτελούμενη από πρωτο/δευτεροξάδερφα….περάσαμε μια όμορφη χαλαρή (ας πούμε) ημέρα σε μια χαριτωμένη παραλία του νησιού. Όλα ήταν υπέροχα, μια θάλασσα «λάδι», να την πιεις στο ποτήρι. Ο ήλιος έκαιγε, έτσι πρέπει , καλοκαίρι ήταν. Εμείς κολυμπούσαμε, λιαζόμασταν, πίναμε (πρωτότυπο!), συζητούσαμε (φωναχτά πάντα -κλασικοί Έλληνες-, μη τυχόν και δε μάθουν οι υπόλοιποι στην παραλία τα νέα μας), χορεύαμε χασάπικο εκεί που έσκαγε το ανύπαρκτο κύμα (χωρίς σχόλιο) και τέλος πάντων είχαμε ωραίες , χαλαρές στιγμές παραλίας.
Ξαφνικά όμως την απόλυτη χαλάρωση διέλυσαν κραυγές και όλοι όσοι κολυμπούσαν βγήκαν από τη θάλασσα τρέχοντας. «ένα φτερό…..καρχαρίας, ξιφίας….»… (μόνο φάλαινα δεν είπαν). Οι κοινοί θνητοί έξω στην παραλία, δυο τρεις απέμειναν να κολυμπούν, είτε γιατί δεν κατάλαβαν τι συνέβη είτε γιατί ήταν ριψοκίνδυνοι και μαθημένοι να κολυμπούν παρέα με τα «τέρατα της θάλασσας». Το πιο αστείο ήταν ότι τα παιδάκια στην παρέα μας συνέχιζαν να παίζουν ανενόχλητα με τα κουβαδάκια και τα νεροπίστολα σα να μη συνέβη τίποτα. Κάμερες και φωτογραφικές πήραν φωτιά αναζητώντας το «θεριό» που τάραξε τα ήσυχα νερά. Πανικός! Ούτε στα «σαγόνια του καρχαρία» τέτοιο σασπένς….
Τελικά το «θεριό», που δεν ξεπερνούσε το μισό μέτρο ήταν ή μικρός ξιφίας ή κάνα αφρόψαρο τύπου «κυνηγός» που  χάθηκε στα αβαθή ακολουθώντας κάνα κοπάδι από ψαράκια. Πολύ γρήγορα, γύρισε στα νερά του!
Εμείς όμως είχαμε ζήσει την περιπέτεια μας και ήμασταν απόλυτα ικανοποιημένοι!
Άντε και του χρόνου!