«Η αυλαία πέφτει»- ποίημα του Μάκη Πολίτη
Ο φίλος ποιητής Μάκης Πολίτης θέλησε να μοιραστεί μαζί μας ένα ποίημά του. Τον ευχαριστούμε πολύ. Απολάυστε το:
Η αυλαία πέφτει
Θα ζήσω τώρα πια
στα όνειρά σας μόνο.
Άφησα να κυλήσουν στάλα-στάλα
οι αλεξίφθορες ιδέες μου
στην λίμνη των ουράνιων ναμάτων.
Πιείτε άφοβα αδέρφια της ψυχής μου.
Δε λέω να με θυμάστε.
Θα ξανάρθω ίσως με την φωτοβροχή,
θα γυρίσω λάμψη πορφυρή
στις αιχμές των δοράτων.
Πιείτε αχόρταγα λοιπόν από τούτη τη λίμνη.
Στα βάθη της κοιμάμαι
εγώ ο Αστυάναξ των ονείρων
νεκρός άλλη μια φορά,
ανήμπορος ν’ αντικρύσω κατάματα,
να παλέψω
το σκοτάδι που απλώνεται
πάνω απ’ τη ρημαγμένη πατρίδα.
Μάκης Πολίτης
18 Ιανουαρίου 2014 @ 16:58
Διαχρονικός Μάκης. Άπιαστος. Συγκινητικός και ατόφιος
19 Ιανουαρίου 2014 @ 23:29
Φίλτατε Μάκη το ποίημα αυτό είναι υπέροχο οπως όλα σου τα ποιήματα άλλωστε.Δεν θα το κρίνω λοιπόν απο λογοτεχνικής άποψης.Αισθάνομαι όμως να αποπνέει ενα βαθύ πεσιμισμό οπως ακριβώς και το πρώτο σου ποίημα,(χτύπησε μούσα μου απαλά την ταπεινή σου λύρα,ψάλε γλυκά μη περιμένεις….. αν θυμάμαι καλά φίλε μου γιατι έχουν περάσει και κάμποσα … χρόνια)
Βγαίνει λοιπόν απο τους στίχους σου μια βαθειά μελαγχολία , ενας πνιγηρός αέρας .
Σαν αντίβαρο λοιπόν ιδίως, για τους δύο τελευταίους στίχους σου..
το σκοτάδι που απλώνεται
πάνω απ” τη ρημαγμένη πατρίδα…
παραθέτω τους παρακάτω στίχους ,οχι δικούς μου βέβαια αλλά κάποιου γνωστού και ..μη εξαιρετέου
Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά ‘χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Νά ‘χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;
Όλα σ’ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.
Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που ‘χει
στο ‘να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.
Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.
Δυστυχία σου, Ελλάς, με τα τέκνα που γεννάς!
Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα, τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα;
Και στο τέλος λιγους στίχους απο το Αν του Κίπλινγκ
Αν να ονειρεύεσαι μπορείς δίχως το όνειρο να κάνεις δάσκαλό σου,
Αν να στοχάζεσαι μπορείς δίχως να κάνεις το στοχασμό σκοπό σου,
Αν το μπορείς το Θρίαμβο και την Καταστροφή να αντικρίσεις
και σε αυτούς τους δυο αγύρτες όμοια να φερθείς,
Αν να ακούς αντέχεις την αλήθεια που εσύ είχες ειπωμένη
από πανούργους νοθευμένη ώστε παγίδα για τους άμυαλους να γίνει,
ή να θεωρείς όλα αυτά οπού ‘χεις της ζωή σου αφιερώσει, τσακισμένα,
και πάλι ν’ αρχινάς να τα στυλώνεις με εργαλεία φαγωμένα
κι έτσι ολόρθος να κρατιέσαι μόλο που τίποτα
δε έχει μέσα σου απομείνει
εξόν από τη θέληση που τους μηνά: «Βαστάτε»
Αν το μπορείς την ώρα που ο θυμός σου θέλει να ξεσπάσει να κρατηθείς νηφάλιος
και την γαλήνη σου την πρώτη να ξαναβρείς, δικιά σου τότε θα ‘ ναι η Γη
κι όλα εκείνα πλου κατέχει, και ό,τι αξίζει πιο πολύ- .
Άντρας σωστός τότε θε να ‘σαι, γιε μου! Ο Ο
Ο μεγάλος βέβαια Βάρναλής εγραψε ενα …Αντι…Αν αλλά αυτό άλλη φορά.
Με όλη μου την αγάπη
22 Ιανουαρίου 2014 @ 01:41
Ευχαριστώ για τα σχόλια σας. Όσο για το πεσιμισμό μου, φίλε Χρήστο, αν εξαιρέσεις τους στίχους της εφηβείας που μου θύμησες και με συγκίνησες βέβαια, πάντα αφήνω ένα μικρό φεγγίτη για να τρυπώσει, αν θέλει, η ελπίδα. Θα ξανάρθω ίσως με τη φωτοβροχή, θα γυρίσω λάμψη πορφυρή… Τι σου λέει αυτό;