Το «παλιό» και το «νέο»

  Οι αυτοδιοικητικές εκλογές του Μαϊου, όπως φυσικά και οι ευρωεκλογές, έχουν ήδη προκαλέσει τις πρώτες ζυμώσεις, συζητήσεις και προβληματισμούς στο σύνολο της κοινωνίας, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο Μεγανήσι. Με αυτή την αφορμή θα μου επιτραπεί, ελπίζω, να καταθέσω κάποιες σκέψεις.

  Τα τελευταία χρόνια η χώρα παραπαίει οικονομικά, ο κοινωνικός ιστός έχει διαρραγεί, τα λαϊκά στρώματα εξαθλιώνονται, οι υποχρεώσεις του κράτους προς τους πολίτες καταργούνται με συνοπτικές διαδικασίες, η ταλαίπωρη συνταγματική δημοκρατία κουρελιάζεται, ο εκφασισμός έχει επεκταθεί και ο στυγνός καπιταλισμός (η γενεσιουργός αιτία όλων αυτών) προβάλλεται ως «λύση» στα σωρευμένα προβλήματα, μέσω της βίαιης μετατροπής του άλλοτε κρατικού και κοινωνικού, σε ιδιωτικό και επιχειρηματικό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

  Την ίδια στιγμή, ένα από τα λίγα ζωντανά κύτταρα της ελληνικής κοινωνίας, οι Δήμοι ως αυτοδιοικητικές μονάδες, φυτοζωούν. Ο περιλάλητος «Καλλικράτης», όπως εύστοχα είχε προβλεφθεί από πολλούς (μεταξύ των οποίων και ο υποφαινόμενος) αποδείχτηκε, όχι απλά κενό γράμμα, αλλά τεράστιο βαρίδιο στους Δήμους της χώρας λόγω της δραματικής υποχρηματοδότησης (περικοπές σε ύψος 60%), αλλά και των πρόσθετων (πρώην κρατικών) αρμοδιοτήτων, στις οποίες οι Δήμοι αδυνατούν να ανταποκριθούν, χωρίς βέβαια να αναφερθώ στις αρνητικές πολιτικές του προεκτάσεις.

  Σε ένα τέτοιο ζοφερό σκηνικό θα διεξαχθούν οι αυτοδιοικητικές εκλογές και στο νησί μας που, μολονότι δεν αισθάνεται την ίδια πίεση ή δεν ζει το ίδιο δράμα με αυτό των αστικών κέντρων, έχει υποστεί αναμφισβήτητα κι αυτό τις συνέπειες της κατάρρευσης της χώρας. Ποιο είναι όμως το διακύβευμα αυτών των εκλογών; Μπορεί κανείς να μιλάει ατέρμονα για το θέμα, ωστόσο θα εστιάσω την προσοχή μου στο δίπολο «παλιό» και «νέο», που ήδη προβάλλεται κατά κόρον («να φύγει το παλιό και να’ ρθει το νέο»…).

  Αναρωτιέμαι ποια να είναι άραγε τα χαρακτηριστικά του «παλιού» και ποια του «νέου». Είναι θέμα ηλικιακό, μορφωτικό, εμφάνισης, ή έχει να κάνει με τον χρόνο ενασχόλησης; Προφανώς και δεν μπορεί να είναι τίποτα απ’ όλα αυτά, διότι στην πολιτική (και η αυτοδιοίκηση είναι κατ’ εξοχήν πολιτικός θεσμός αφού είναι υπεύθυνη για την πορεία μιας κοινωνίας και άρα για την ποιότητα ζωής των ανθρώπων της) δεν μπορούμε να κρίνουμε όπως στα… καλλιστεία, αλλά με βάση τις θέσεις, τον σχεδιασμό, την αποτελεσματικότητα και γενικότερα τους ανθρώπους ως φορείς πολιτικής σκέψης, ιδεών και αξιών. Ας το εξειδικεύσω.

 

-Νέο είναι αυτό που αφουγκράζεται τις ολοένα διαμορφούμενες ανάγκες της κοινωνίας του και προσπαθεί να τις εκφράσει με όσο πιο μαχητικό και προοδευτικό τρόπο μπορεί. Παλιό είναι αυτό που τοποθετεί τις δικές του ανάγκες ή τα ατομικά του συμφέροντα μπροστά και πάνω από αυτά του συνόλου.

 

-Νέο είναι αυτό που με ευθύνη και σοβαρότητα σχεδιάζει το μέλλον του τόπου του, ενώ παλιό αυτό που δεν έχει σχέδιο ή όραμα, παρεκτός του να αναλάβει τα ηνία της διαχείρισης και μετά θα σκεφτεί για το μοίρασμα.

 

-Νέο είναι αυτό που είναι μπροστάρης σε μια κοινωνία, που την παρακινεί προς τα μπρος –έστω και με ατομικό κόστος- ενώ παλιό είναι αυτό που δεν σπάει αυγά και που μένει στάσιμο, πιθανόν για να μην δυσαρεστήσει «τους δικούς του».

-Νέο είναι το μαχητικό, αυτό που είναι έτοιμο να συγκρουστεί (και δεν διστάζει να το κάνει) με ανώτερους θεσμούς όταν αυτοί καταστρατηγούν δικαιώματα των πολιτών που εκφράζει. Παλιό αντίθετα είναι αυτό που διατυμπανίζει ότι μπορεί να λύσει τα προβλήματα με κάποιον «μπάρμπα στην Κορώνη».

 

-Νέο είναι εκείνο που συνδιαλέγεται με όλους τους πολίτες του και πασχίζει να πείσει (ή να πεισθεί) μέσω του διαλόγου. Παλιό είναι εκείνο που δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει βία και προπηλακισμούς όταν διαφωνεί.

 

-Νέο είναι αυτό που συγκροτείται από ανθρώπους που είναι πρόθυμοι να υπηρετήσουν  κοινό όραμα και αξίες, ενώ παλιό εκείνο που πρώτα συγκροτεί την ομάδα και μετά ψάχνει τις αρχές, βάζοντας έτσι το βόδι πίσω από το κάρο.

 

-Νέο είναι αυτό που υιοθετεί ριζοσπαστικές ιδέες και πρωτοβουλίες, ενώ παλιό είναι εκείνο που κινείται στα ρηχά, με συντηρητικές νοοτροπίες και παλαιού τύπου καθεστωτικές αντιλήψεις.

 

-Νέο είναι αυτό που επιθυμεί την πολύπλευρη και αειφόρα ανάπτυξη του τόπου του, ξεκινώντας από τον πρωτογενή τομέα και φτάνοντας μέχρι τον τουρισμό και τις υπηρεσίες, κι όχι εκείνο που επιδιώκει να τσιμεντοποιήσει κάθε τετραγωνικό υλοποιώντας ένα ξεπερασμένο και καταδικασμένο στην αποτυχία μοντέλο.

 

-Νέο είναι αυτό που επιθυμεί ο παραγόμενος πλούτος να διαχέεται στο σύνολο της κοινωνίας στους εργαζόμενους, στις γυναίκες, στους νέους, κι όχι σε μια ολιγομελή δράκα επιχειρηματικών συμφερόντων.

 

-Νέο είναι εκείνο που σκέφτεται πρώτα τον άνθρωπο, εκείνο που έχει κοινωνικό πρόσωπο, που επιδεικνύει αλληλεγγύη και που απλώνει ένα ευρύ δίχτυ προστασίας στις πιο αδύναμες κοινωνικά ομάδες, ενώ παλιό είναι αυτό που σηκώνει τους ώμους του αδιάφορα ή ειρωνικά όταν ακούει για «ανθρωποκεντρικό δήμο».

 

-Νέο είναι εκείνο που σέβεται την καταγωγή, την ιστορία, τις ρίζες και τον πολιτισμό του και φροντίζει να τα αναδείξει, να τα διασώσει και να τα μεταλαμπαδεύσει στις επερχόμενες γενιές. Αντίθετα παλιό είναι εκείνο που αδιαφορεί για τους πολιτισμικούς του πόρους ή τους θάβει γιατί ενδεχομένως δεν προσφέρουν γόνιμο έδαφος για εύκολο και γρήγορο κέρδος.

 

-Νέο είναι εκείνο που επιθυμεί ο τόπος του να γεμίσει νέους, δραστήριους και συμμετοχικούς ανθρώπους όλο τον χρόνο κι όχι εκείνο που επιδιώκει ένα γερασμένο μοντέλο που θα ανοίγει τον Μάη και θα κατεβάζει ρολά τον Σεπτέμβρη.

 

-Νέο είναι εκείνο που αγκαλιάζει κάθε ανοιχτό, δημιουργικό και προοδευτικό πνεύμα κι όχι εκείνο που χαϊδεύει και συναγελάζεται με το (καινοφανές για το Μεγανήσι) νεοναζιστικό μόρφωμα.

 

-Νέο είναι αυτό που δίνει τίμιο αγώνα, κάθε μέρα, με πρόγραμμα, πειθώ και φρέσκιες ιδέες προσαρμοσμένες στις ανάγκες της κοινωνίας κι όχι αυτό που υιοθετεί παλαιοκομματικές πρακτικές χειραγώγησης, στις οποίες απαξιώ να αναφερθώ, αφού εξάλλου όλοι τις γνωρίζουν.

 

-Νέο είναι επίσης αυτό που λέει την αλήθεια και καταθέτει προτάσεις για την επίλυση των προβλημάτων, κι όχι εκείνο που έχει αναγάγει το ψέμα σε επιστήμη και εξαντλείται σε έναν κατηγορητικό λόγο δίχως αντεπιχειρήματα και αντιπροτάσεις.

 

-Νέο είναι αυτό που αντιλαμβάνεται ότι το διεθνές jetset έρχεται στο Μεγανήσι επειδή το νησί μας είναι ένας παράδεισος (που πρέπει να διασωθεί), ενώ αντίθετα παλιό είναι εκείνο που πιστεύει ότι το Μεγανήσι θα γίνει «παράδεισος», ακριβώς επειδή το επισκέφθηκε ο τάδε ή ο δείνα μαικήνας.

 

-Νέο είναι αυτό που αντιλαμβάνεται την τοπική αυτοδιοίκηση ως θέση υπηρέτη προς τον λαό του τόπου του κι όχι εκείνο που την θεωρεί μέσο εξουσιαστικό.

 

-Νέο πάλι είναι το δυναμικό, το εξωστρεφές, αυτό που διεκδικεί και κερδίζει πρόσθετους πόρους και πλεονεκτήματα για την κοινωνία του, κι όχι εκείνο που θα περιοριστεί στο αναμάσημα των πενιχρών πόρων ενός ανεκδιήγητου κρατικού συστήματος.

 

-Νέο είναι εκείνο που αντιστέκεται στο να μετακυλίσει το οικονομικό φορτίο στους πολίτες του, ακόμα και στους δύστηνους καιρούς που ζούμε, κι όχι εκείνο που θα αντλήσει πόρους από τα συνήθη υποζύγια.

 

-Νέο είναι αυτό που πασχίζει να συνενώσει την κοινωνία του και να την κάνει συμμετοχική στις αποφάσεις, αμβλύνοντας τις όποιες διαφορές της, ενώ παλιό όποιο δημιουργεί ομαδοποιήσεις και οπαδισμούς από τους οποίους προσπαθεί να αντλήσει υποστηρικτές.

 

-Νέο είναι αυτό που φροντίζει να δώσει διεξόδους πολιτιστικές και κοινωνικές στην νεολαία του κι όχι εκείνο που προτιμά τους νέους αποτραβηγμένους κι αδιάφορους.

 

-Νέο είναι εκείνο που αντιμετωπίζει την αυτοδιοίκηση ως βαθιά πολιτική διαδικασία κι όχι εκείνο που δηλώνει «απολίτικο» ή «αχρωμάτιστο», ενδεχομένως αποκρύπτοντας επιμελώς τον πραγματικό χρωματισμό του.

 

-Και τέλος, παλιό είναι η παραίτηση, η απογοήτευση, η λογική του «όλοι ίδιοι είναι». Νέο όμως είναι η δράση, η συμμετοχή, η συνδημιουργία. Νέο, πραγματικά νέο, είναι η ελπίδα!