Στο δεύτερο μέρος του αφιερώματος συνεχίζεται η προβολή της ζωής των πρωταγωνιστών σε διάφορα σημεία μάζωξης, διασκέδασης, ξεκούρασης.

Προβάλλεται επίσης μια περασμένη εικόνα του τόπου στην αρχή μιας αλλαγής που εξελίσσεται και φτάνει μέχρι σήμερα. Τα Σπήλια τόσο ήσυχα και το λιμάνι στα Αρμυρά μόλις αναπλάθεται.

Το μαγαζί του μπάρμπα Γεράσιμου του Αρέθα στα Σπήλια, στέκι περαστικών και όχι μόνο αφού εκτός από το πρωινό καφεδάκι πριν το φερι-μπωτ διοργανώνει και βραδιές λαϊκού και δημοτικού γλεντιού με ζωντανές ορχήστρες. Γύρω στο 1986 ζωντανεύει τη λάκα που μέχρι το πρωί ξεσηκώνει όλο το Μεγανήσι σχεδόν, με αξέχαστα ξενύχτια. Τα μπουζούκια στο νησί είναι γεγονός κι οι φαν έχουν τη δυνατότητα για πρώτη φορά να χορέψουν χωρίς σειρά χορού στην πίστα  και χωρίς να ¨πετάξουν» χρήμα στην ορχήστρα. Το μαγαζί άλλαξε στο πέρασμα των χρόνων και ιδιοκτήτες και χαρακτήρα για να κλείσει σαν εστιατόριο πριν λίγα χρόνια και να γίνει εξοχικό…

Ο ήχος του κλαρίνου τόσο ελκυστικός για τους Μεγανησιώτες και τα πανηγύρια αφορμή για απόδραση με τις ευλογίες του εορτάζοντα αγίου η αγίας κάθε φορά. Το πανηγύρι της αγίας Κυριακής άδειαζε το νησί που κουβαλιόνταν στη χάρη της από νωρίς για προσκύνημα , ψώνια στους πάγκους κι ύστερα σειρά χορού…Εκεί οι Μεγανησιώτες χόρευαν σε μια παρέα, κι όσοι δεν έμπαιναν στο χορό έκαναν χάζι ώσπου να τελειώσει η παρέα για να επιστρέψουν με το καΐκι στο νησί.

Και ο Αι- Γιάννης συνεχίζει  να καλεί τους πιστούς που χρόνο με το χρόνο αλλάζουν. Μεγαλώνουν αρραβωνιάζονται, παντρεύονται, γεννάνε. Και το γλέντι ξαναρχίζει …

Τα πεζούλια πολλές φορές ήταν ιδανικά σημεία μάζωξης ιδιαίτερα τις ζεστές καλοκαιρινές μέρες που τα ζεστά καφενεία δεν είχαν τοποθετήσει  κλιματιστικά. Εκεί στη πέτρα με το ποτήρι στο χέρι πέρναγαν πολλά μεσημέρια, και μεταξύ τύρου και αχλαδιού άνοιγαν  θέματα συζήτησης που ποτέ σχεδόν δεν έκλειναν. Κι ο περαστικός κοντοστεκόντανε να ξαποστάσει κι έμπαινε στην παρέα που όλο και μεγάλωνε και το πεζούλι δεν χώραε πια.

Κι ο γλεντζές ακολουθεί κάθε κάλεσμα όπου κι αν είναι. Ο Γάντζος στο Κατωμέρι αρχίζει δειλά -δειλά να γράφει  το δικό του κεφάλαιο στην διασκέδαση. Στα μπετά ακόμα το μαγαζί φιλοξενεί τα πρώτα σχήματα. Ο αείμνηστος Αντώνης Λιονταρίστης (Κρίτσας) μόλις έχει κυκλοφορήσει το «Ωραίο Μεγανήσι μου»  κι  ο πασίγνωστος κόκορας  δίνει και παίρνει. Με παραφρασμένο στίχο πολλές φορές τραγουδιέται και χορεύεται και ξεσηκώνει μέχρι σήμερα, έχοντας μεγαλώσει γενιές και γενιές. Κι εδώ ο Νίκος δίνει το παρόν και κρατάει ατόφιες εκείνες τις στιγμές.

Τέλος 2ου μέρους…