«Παράνομη συνθηκολόγηση και εθνική αναξιότητα»

Άρθρο του Αριστείδη Δάγλα

 «Παράνομη συνθηκολόγηση και εθνική αναξιότητα»

Μέσα σε λίγους μήνες, τα επίβουλα σχέδια των Ευρωπαίων «συμμάχων» μας υλοποιούνται, χάρη στην εθελόδουλη στάση της προδοτικής κυβέρνησης Παπανδρέου.

Εκατόν πενήντα τρεις νάνοι της ηθικής, υποθήκευσαν ελαφρά τη καρδία το μέλλον εκατομμυρίων μη προνομιούχων Ελλήνων, μόνο και μόνο για να παρατείνουν όσο γίνεται περισσότερο την παραμονή τους στην εξουσία, σφιχταγγαλιάζοντας το (κατά Ροΐδη) «κοχλιάριον».

Η Κερκόπορτα για μια ακόμα φορά, άνοιξε εκ των έσω και μάλιστα διάπλατα και στομφωδώς, ως μέγιστη υπηρεσία στην πατρίδα. Ακούγοντας κανείς τον κομπορρήμονα κενόδοξο «ρήτορα» κύριο αντιπρόεδρο, να προσπαθεί να δικαιολογήσει την προδοτική δράση της κυβέρνησης όπου εκπροσωπεί, μόνο οργή νοιώθει  να τον πλημμυρίζει για το απύθμενο θράσος του ανδρός…

Στις κρίσιμες στιγμές του γένους, πάντα κάποιοι θα βρεθούν να αφήσουν ανοιχτή την Κερκόπορτα και να προβλέψουν ώστε ο λαός να παραδοθεί χωρίς μάχη, με μικρή αντίσταση, αφού ο εισβολέας έχει φροντίσει από πριν να τον αφοπλίσει δια των εγχώριων υπηρετών του.

Ο Φωκίων ο Αθηναίος, γράφει για τον Φίλιππο το Μακεδόνα, ότι κυρίευε τις πόλεις που ήθελε,  πριν ακόμη εμφανιστεί με το στρατό του μπροστά στα τείχη τους, μιας και προηγουμένως είχε φροντίσει να εξαγοράσει τους ηγέτες τους…

Η άλωση δηλαδή της πόλης, δεν συμβαίνει την ώρα της τελικής αναμέτρησης, αλλά πολύ πιο πριν. Κι ο εχθρός, προσκαλείται στην ουσία να καταλάβει την πόλη ανοχύρωτη. Το λέγει παραστατικά ο Παλαμάς στον «Δωδεκάλογο του Γύφτου»: «Και ήταν οι καιροί που η Πόλη / πόρνη σε μετάνοιες ξενυχτούσε / και τα χέρια της δεμένα τα κρατούσε / και καρτέραγ΄ ένα μακελάρη (…) Και καρτέραγε τον Τούρκο να την πάρει».

Ρίχνοντας μια ματιά στο πρόσφατο παρελθόν, συνειρμικά πάει το μυαλό μας στην περίοδο της Αντιβασιλείας του 1833. Η τρόικα εκείνη, παραμέρισε κάθε δημοκρατικό θεσμό, συγκεντρώνοντας όλες τις εξουσίες στα χέρια της. Οι `Ελληνες που συγκροτούσαν την ελληνική κυβέρνηση (Γραμματεία Επικρατείας – υπουργοί) έπαιζαν μόνο διακοσμητικό ρόλο.

Ολόκληρος ο ελληνικός λαός ήταν δυσαρεστημένος από την άσκηση εξουσίας από την Αντιβασιλεία. Η ηγεσία των (εξ’ αρχής εξαρτημένων) τριών κομμάτων, γιατί είχε αποκλειστεί από την εξουσία, η αγροτική τάξη γιατί εξακολουθούσε να ζει στην αθλιότητα και υπό την αβάσταχτη πίεση των φόρων, οι τεχνίτες και οι έμποροι, γιατί η κυβερνητική πολιτική με την εξοντωτική φορολογία εμπόδιζε την ανάπτυξη των επιχειρήσεων τους.

Με βάση τα παραπάνω, θεωρώ ότι οι κατ’ επίφαση κυβερνώντες, ή μας θεωρούν ανιστόρητους και πνευματικά υπολειπόμενους, ή είναι οι ίδιοι εκτός από προδότες και εξαιρετικά θρασείς…

Εμείς όμως δε σταματάμε στην άλωση. Συνεχίζουμε μαζί με την Ιστορία, μαζί με τις οικογένειες, τους φίλους, τους συνεργάτες και τους συνανθρώπους μας, με ενότητα και αλληλεγγύη, πολεμώντας να εκδιώξουμε τον προλειαινόμενο υπερπρωθυπουργό μας κύριο Χόρστ Ράιχενμπαχ και  τις  εγχώριες αυλητρίδες του.

Σε κάθε περίπτωση, η Ιστορία θα τις κορνιζάρει στο ίδιο κάδρο με τον Εφιάλτη των Θερμοπυλών, τον Πήλιο Γούση του Σουλίου και τον Τσολάκογλου της (πρότερης) γερμανικής κατοχής, ο οποίος -ειρήσθω εν παρόδω- στα Απομνημονεύματά του γράφει χαρακτηριστικά : «Μέχρι σήμερον δεν μετενόησα δια το τόλμημά μου. Τουναντίον αισθάνομαι υπερηφάνειαν.» Στις 31 Μαΐου του 1945, το Ειδικό Δικαστήριο που συστήθηκε, τον καταδίκασε για «παράνομη συνθηκολόγηση και εθνική αναξιότητα» σε θάνατο, αλλά το Συμβούλιο Χαρίτων μετέτρεψε την ποινή σε ισόβια κάθειρξη. Το όνομά του έμεινε στην ιστορία ως παράδειγμα προς αποφυγήν, όπως θα μείνει κι αυτό του νυν πρωθυπουργού και των παρ’ αυτώ ισταμένων και αντ΄ αυτού δρώντων αντιπροέδρων…

Να είστε σίγουροι…