Το όνειρο που θόλωσε ….

Αγροτικός Συνεταιρισμός Μεγανησίου

Η συζήτηση για τη δημιουργία νέου ελαιοτριβείου στο Μεγανήσι,  αναδεικνύει προκλήσεις που σχετίζονται με το κόστος, τη νομοθεσία και την έλλειψη συνολικού αναπτυξιακού σχεδιασμού από την μεριά της δημοτικής αρχής.

Βρεθήκαμε για άλλη μια φορά, ύστερα από πρόσκληση της διοίκησης του συνεταιρισμού, να συζητήσουμε για τις προοπτικές  δημιουργίας  του νέου ελαιοτριβείου.

Στη συνάντηση αυτή, δύο ήταν τα στοιχεία που κατατέθηκαν.

Το πρώτο, μια νέα μελετητική πρόταση, που ναι μεν μείωνε σε σχέση με προηγούμενες προτάσεις το κόστος κατασκευής, όμως, και με δεδομένο την ένταξη της δράσης σε επιδοτούμενο πρόγραμμα, υπάρχει μια ιδιαίτερα μεγάλη ιδία συμμετοχή του συνεταιρισμού.

Το δεύτερο, το ενδεχόμενο του δημοτικού ελαιοτριβείου, το οποίο μετέφερε ο κος Δήμαρχος που ήταν παρών. Όπως ανέφερε, ψηφίστηκε τον Σεπτέμβρη του 2024 τροπολογία, σύμφωνα με την οποία στις αρμοδιότητες των δήμων προστίθεται « η  ίδρυση και λειτουργία ελαιοτριβείων».  Όμως, κατά την άποψή μου, είναι πολύ γενική και αόριστη, δημιουργεί αντιφάσεις σε σχέση με το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο, και σε κάθε περίπτωση απαιτεί έκδοση προεδρικών διαταγμάτων και ερμηνευτικών εγκυκλίων, που δεν φαίνονται!

Τελικά  δεν απέφυγα τον πειρασμό να παρέμβω, για να πω κάποια πράγματα, στα οποία έχω αναφερθεί και στο παρελθόν.

Για να μην είμαστε αιθεροβάμονες, αν δούμε την δημιουργία ενός ελαιοτριβείου με καθαρά επιχειρηματικά κριτήρια, πέρα από αυτά που μας λένε οι διάφορες οικονομοτεχνικές μελέτες, δεν είναι και δεν μπορεί να είναι επικερδές, ακόμα και βιώσιμο.   Αυτό ο κόσμος το καταλαβαίνει, γι’ αυτό και δεν είναι πρόθυμος να συμμετέχει οικονομικά… Στο οποιοδήποτε ποσό.

Τότε τί; Εμείς γιατί το ξεκινήσαμε, επενδύοντας τεράστια ποσά και μάλιστα σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης; Πολύ απλά, διότι το είχαμε εντάξει σε ένα γενικότερο αναπτυξιακό σχέδιο, όπου η παραγωγή και η επεξεργασία του λαδιού, θα ήταν ένα δομικό στοιχείο του αναπτυξιακού μοντέλου, που εμείς προωθούσαμε για το νησί. Η πιστοποίηση ως βιολογικού, η τυποποίηση, η χρήση του ως πρώτη ύλη για παραγωγή άλλων προϊόντων, όπως σαπούνια, και η Μεγανησιώτικη κουζίνα, θα πρόσθεταν αξία, άρα και θα καθιστούσαν ελκυστική την συγκομιδή και επεξεργασία του. Αυτό βέβαια, μόνο στα πλαίσια ενός διαφορετικού αναπτυξιακού μοντέλου,  για το οποίο έχουμε μιλήσει στο παρελθόν. Δηλαδή μιας ήπιας τουριστικής ανάπτυξης, με παροχή ποιοτικών υπηρεσιών, όπου ο πρωτογενής τομέας, ο λαϊκός πολιτισμός, και ο φυσικός μας πλούτος, θα αποτελούσαν αλληλένδετα δομικά στοιχεία αυτού του μοντέλου.

Αυτό ξεπερνάει τον θεσμικό ρόλο του συνεταιρισμού. Είναι θέμα της δημοτικής αρχής. Το παραπάνω πλαίσιο, η δημοτική αρχή είναι αυτή που το ορίζει και το στηρίζει. Και η σημερινή δημοτική αρχή, συνέχεια της προηγούμενης, δεν είναι συμβατή με τα παραπάνω. Της είναι αδιάφορα. Είναι σε μια εντελώς αντίθετη κατεύθυνση, που ο χώρος  εδώ, δεν μου επιτρέπει να αναλύσω.

Συνοψίζοντας λοιπόν, θα έλεγα ότι βλέποντας την κατασκευή του ελαιοτριβείου ξεκομμένα από το γενικότερο αναπτυξιακό μοντέλο του νησιού, δεν μπορεί να έχει κάποια τύχη.  Το νέο ελαιοτριβείο, τα μουσεία, το περιπατητικό δίκτυο, οι δομές νερού, η ανάδειξη των μυκηναϊκών και παλαιολιθικών ευρημάτων, και πολλά ακόμα, αποτελούν έναμακρινό όνειρο, που έχει θολώσει!  Η σημερινή δημοτική αρχή, όπως και ο κύκλος που την στηρίζει,  έχουν κάνει τις επιλογές τους. Ο πρόεδρος και το συμβούλιο του συνεταιρισμού, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές τους, πολύ δύσκολα θα καταφέρουν κάτι!

Στάθης Ζαβιτσάνος.

π. Δήμαρχος Μεγανησίου