Φλεβάρης και κάτι από Μάρτη….

Κι οι μέρες πέρασαν τόσο γρήγορα που δεν προλάβαμε να πάρουμε ανάσα. Κι οι στιγμές ακολουθούσαν η μια την άλλη σε μια συνεχή ροή γεγονότων που δεν θα μπορούσαν να αποκοπούν το ένα από το άλλο.

Είχαμε μείνει στις πρώτες μέρες του Φλεβάρη που συνέχισε έντονος κι έφυγε γρήγορα αφήνοντας πίσω του  κι αυτός αλλαγές ανατροπές κι αναταράξεις.

Οι καιρικές συνθήκες ίδιες με του υπόλοιπου χειμώνα, ποιου χειμώνα δηλαδή! Ζεστός ηλιόλουστος Φλεβάρης , πέταγε που και που με το ζόρι καμιά ψιχάλα και κάνα αεράκι ίσα ίσα να δικαιολογήσει το χειμωνιάτικο ρόλο του. Ένα μπουρίνι όλο κι όλο κι ένα απαγορευτικό κολλητά με τις απεργίες του φερι μποτ δημιούργησε ένα τριήμερο απομόνωσης και ησυχίας.

Το χρώμα του Φλεβάρη ζωντανό και λουλουδάτο με γεμάτη παλέτα που άλλαζε με τη φορά του αέρα.

Και τα γεγονότα άρχισαν να διαδραματίζονται σε πολιτικό, κοινωνικό, πολιτιστικό και προσωπικό σκηνικό.

Σκηνικό που άλλαζε γρήγορα προτού προλάβουμε να ξεμπερδέψουμε τα συναισθήματα μας που προκαλούσαν όλες αυτές οι εξελίξεις. Με αποτέλεσμα να προσπαθούμε να διαχειριστούμε μάταια τις γρήγορες εναλλαγές  και εκεί κάπου βρεθήκαμε άπαντες σε μια ψυχική  έξαρση που οδηγούσε τον καθένα σύμφωνα με τον χαρακτήρα του στην ανάλογη ψυχολογία.

Η παραίτηση του Στάθη άλλαξε το πολιτικό σκηνικό μετά από δέκα χρόνια ηγετικής παρουσίας στην παράταξη του και κυρίαρχο ρόλο στην τοπική αυτοδιοίκηση.

Κι αυτά τα δέκα χρόνια γιορτάσαμε με την κοπή της πίτας του συνδυασμού που μετατράπηκε σε μια όμορφη βραδιά με ανάμεικτα συναισθήματα. Λίγο αργότερα η ανεξαρτητοποίηση του Γιώργου, τα συνεχόμενα δημοτικά συμβούλια,  οι «τιμωρημένοι» αντιφρονούντες τα τέλη , ο προϋπολογισμός και άλλα σοβαρά ή μη ζητήματα που σκάγανε συνεχόμενα , καθημερινό θέμα  συζήτησης παντού αλλά και λόγος προβληματισμού για όλους. Και σύγχυσης όμως αφού ο καθένας ερμηνεύει τα πράγματα από την δική του πλευρά και τα μεταφέρει ανάλογα, με αποτέλεσμα κανείς να μην ξέρει τι ακριβώς συμβαίνει στην πραγματικότητα.

Σοβαρό το θέμα του σχολείου  ταρακούνησε και θορύβησε το νησί που σύσσωμο ξεσηκώθηκε να διεκδικήσει τα κεκτημένα του. Με κινητοποιήσεις επαφές διαφωνίες και απειλές, απαιτήσαμε τα ίσα δικαιώματα μας στη μόρφωση των παιδιών μας, βρίσκοντας αρωγούς όλους τους φορείς, εκτός από αυτούς που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην διαμόρφωση της σημερινής κατάστασης. Πρωτοβάθμιας κ.α…..

Και βρισκόμαστε σε αναμονή της απόφασης του υπουργείου  ύστερα και από τις δυνατές παρεμβάσεις θεσμικών και εξωθεσμικών παραγόντων.

Κι ενώ το δημοτικό τελούσε υπό κατάληψη από τους αγανακτισμένους γονείς τα μεγαλύτερα παιδιά του γυμνασίου  μετά από δυο ημέρες συμπαράστασης στους μικρούς συμμαθητές τους πραγματοποίησαν την περιβαλλοντική τους εκδρομή στην Καλαμάτα.

Λίγο πριν από αυτή, η απόφαση της μικρής μου να χαρίσει τα μαλλάκια της στα παιδιά με καρκίνο με συγκίνησε και  αφού προβληματίστηκα πολύ, αποφάσισα να το δημοσιοποιήσω όχι για να προβάλω το παιδί μου-ξέρετε ότι δεν το συνηθίζω-αλλά για να παραδειγματιστούμε όλοι.

Με την παρότρυνση της κομμώτριας  η Μαρία έκοψε περισσότερο από ότι θα ήθελε τα μακριά της μαλλιά, τα έκανε πλεξίδα και τα στείλαμε στο υπεύθυνο Σωματείο. Μετά από λίγες μέρες μας ειδοποίησαν ότι παρέλαβαν τα μαλάκια κι ότι η ποιότητα και το μέγεθος ήταν απόλυτα κατάλληλα για την δημιουργία περούκας από φυσικό μαλλί.

Η χαρά της ήταν τόση που συνέδεσε το γεγονός με επιβράβευση για την καλή της πράξη από τον Θεό που της εκπλήρωσε με τη σειρά του κάποιες επιθυμίες της αμέσως μετά.

Νοιώθοντας συγκίνηση και περηφάνια, χωρίς ίχνος εγωισμού καταθέτω αυτό το γεγονός στοχεύοντας  από δω μέσα να παραδειγματιστούν και άλλες κυρίες μικρές και μεγάλες και να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Μαρίας.

Μας παίρνει λίγη ώρα βέβαια καθημερινά να συνηθίσουμε και να «στρώσουμε» τη νέα κόμμωση αλλά το γιορτινό κλίμα των Αποκριών που έφερε πάρτι, εξόδους και διασκέδαση, το άφησε στην άκρη.

Έτσι οι μέρες που ακολούθησαν αρχίζοντας από  την Τσικνοπέμπτη, ήταν όπως θα έπρεπε άλλωστε, σε ρυθμούς καρναβαλίστικους και όχι μόνο.

Εκείνη τη μέρα αποφάσισε ο Μάρτης να ρίξει όση βροχή κράταγαν οι υπόλοιποι μήνες. Κι έβρεχε ασταμάτητα από το πρωί. Που να ανάψουν τα κάρβουνα… ήμασταν και άσχετοι… Ευτυχώς που η Θειά Ιφιγένεια μας έδειξε την πατέντα με το βάζο κι επιτέλους άναψε η φωτιά. Και για το καλό τσικνίσαμε πρωί πρωί με τον Δία από νωρίς στο πόδι.

Ο βροχερός καιρός δεν άφηνε και πολλά περιθώρια όμως οι ψησταριές στήθηκαν έστω και με το ζόρι για το καλό της ημέρας και το κέφι ήρθε μετά. Λίγο το κρασί λίγο η μουσική λίγο το σοου η Τσικνοπέμπτη τελικά τιμήθηκε όπως έπρεπε. Κι η νύχτα ζωντάνεψε…

Και μες τη τσίκνα και τη κάπνα που έφερνε ο αέρας μες τα μούτρα μας, να και το ψάρι του μήνα. Ένα λαυράκι 3600 κιλά, αυτή τη φορά έπιασε το αγκίστρι της θειά-Δήμητρας. Κερδίζει επάξια την μόνιμη συμμετοχή στη στήλη,  καθώς σημειώνει τις μεγαλύτερες επιτυχίες ερασιτέχνη ψαρά. Δικαίως γιατί εδώ δεν παίζουμε με τσιπουρούλες και κεφαλόπουλα. Η βγάζεις ή δε βγάζεις.

Αυτό δεν το ψήσαμε φυσικά, έγινε βραστό λεμονάτο με μπόλικο λεμόνι και σέλινο. Το χαλάς το λαυράκι άμα το ψήσεις.

Καθόλου δεν μας χάλασαν κι οι μέρες που ακολουθούσαν. Σε χορευτικούς ρυθμούς κινηθήκαμε όλοι. Αφορμή φυσικά οι απόκριες τα μπουζούκια και τα πάρτι… Και ποιος δεν έχει την ανάγκη να βγει, να πιει, να ξεχαστεί και να περάσει όμορφα. Μακρύς και μοναχικός ο χειμώνας, μικρό και κουραστικό το καλοκαίρι, πολλές και καθημερινές οι σκοτούρες και το αύριο άγνωστο και σύντομο. Κι όταν το αύριο γίνεται χτες είναι αργά για να κάνεις ότι δεν έκανες. Μόνο να μετανιώνεις μπορείς.

Κι όλα αλλάζουν , δεν υπάρχουν αυτονόητα, δεδομένα και τίποτα δεν είναι κατοχυρωμένο από κανέναν. Ούτε η αγάπη, ούτε η φιλία, ούτε η υγεία. Καθημερινά πρέπει να πολεμάς να τα κατακτάς, να τα αποδεικνύεις, να τα κρατάς ζωντανά, να τα έχεις . Και δεν θα πω για πάντα… μεγάλη κουβέντα… Θα πω για όσο μπορούμε. Και πόσο κουραστικό αλήθεια είναι …και πόσο αλλάζουν όλα τόσο ξαφνικά… και πόσο τελικά είναι στο χέρι μας… και πόσο αλλάζουμε κι εμείς σαν άνθρωποι, αν αλλάζουμε!

Ποιος φταίει, δεν έχει σημασία, πότε εμείς πότε οι άλλοι…. Αυτό που έχει σημασία είναι εκείνο το συναίσθημα που μένει στο βάθος κρυμμένο. Που πολλές φορές ο εγωισμός ή το «θυμικό» μας δεν μας αφήνει να δούμε ή να παραδεχτούμε.

Και τέτοιες μέρες που το ποτό και η μουσική καταστέλλει τα κύτταρα της λογικής και της αντίστασης και βγαίνει στην επιφάνεια το συναίσθημα και κυριαρχεί όλα φαίνονται αλλιώς. Κι είσαι έτοιμος να βγάλεις όλα τα θέλω στον αέρα αλλά και πάλι κρατιέσαι, και περιορίζεις ότι νιώθεις σε ένα τραγούδι, σε μια στροφή ενός ζεϊμπέκικου. Κι έτσι εκφράζεσαι, κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε.

Κι επειδή εκεί έξω αλλά και μέσα μας υπάρχει πολύ μοναξιά αυτές οι στιγμές που λιγοστεύουν συνεχώς είναι πολύτιμες.

Έτσι προκύπτει η ανάγκη να βγεις…

Έτσι βγήκε κι  ο κόσμος εκείνες τις μέρες και γιόρτασε…

Κάποιοι διασκέδαζαν, άλλοι έκαιγαν τα λεφτά τους, μερικοί πείραζαν τους υπόλοιπους, ή ξεδίπλωσαν τα ταλέντα τους,  και κάποιος προσπαθούσε να βγάλει σελφι… Πάντως γράφει  στο φακό. Έχει πολύ φωτεινότητα… γιατί;;;;

Παρέες μπερδεμένες, φίλοι κι » εχθροί», μικροί και μεγάλοι παρόντες…

Έτσι γιόρτασαν κι οι γυναίκες την ημέρα τους. Από νωρίς το απόγευμα ως αργά το βράδυ, με καφέ, φαγητό και λαχειοφόρο με πολλά δώρα και μια επίδειξη του χορευτικού τμήματος.

Επόμενη δράση, εκδρομή στην Μονεμβασιά.

Εκδρομή ήρθε στο νησί και το γκρουπ των Αλβανών που έπεσε πάνω στο καρναβάλι μας και  πλούτισε τη συμμετοχή. Χορό πάντως ξέρανε…

Μουσική επιμέλεια ο Νίκος (Λιάτζας) που φέτος ήταν πιο κεφάτος από κάθε άλλη φορά. Ίσως επειδή την επόμενη θα γίνονταν  παππούς.

Καθαρά Δευτέρα με βροχή και κρύο όπως συνηθίζει να συμβαίνει τα τελευταία χρόνια για ένα περίεργο λόγο. Έτσι κούλουμα …γιοκ! Τα σαρακοστιανά εδέσματα απλώθηκαν στις σπιτικές τραπεζαρίες και οι μουσικές έπαιζαν στα πρωινάδικα των τηλεοράσεων. Δεν πειράζει …του χρόνου.

Καθαρά Δευτέρα ήρθε στον κόσμο το κοριτσάκι του Ηλία και της Ματίνας κι ο Νίκος έφυγε τρέχοντας για Αθήνα.

Στη Αθήνα έγινε αποκριάτικα και ο γάμος της Ζαχαρούλας που παντρεύτηκε τον αγαπημένο της Γιώργο με θρησκευτικό γάμο. Πολλές ευχές από μας και στους νέους γονείς και στο ζευγάρι. Πολλές ευχές και στα γενέθλια του μήνα. Στον Πάνο, στη Βούλα που τα γιόρτασε αποκριάτικα, και στην μικρή πριγκηπέσα της Σοφίας που έγινε δυο χρονών. Συγχαρητήρια και στη Σοφία μας που επιτέλους πήρε πτυχίο.

Έτσι έφυγε ο Φλεβάρης και κυλάει κι ο Μάρτης σιγά σιγά. Κι όσο οι μέρες περνάνε κι ανοίγουν και μεγαλώνουν όλα δείχνουν ανοιξιάτικα. Στις επόμενες στιγμές η εικόνα θα έχει αλλάξει. Σε πυρετό  προετοιμασίας και πασχαλινών διακοπών το νησί θα πάρει άλλη μορφή.

Μέχρι τότε οι στιγμές μας έτσι κύλησαν. Αναμένοντας τη νέα εποχή συνεχίζουμε να δουλεύουμε, να μιλάμε σοβαρά και αστεία, να κουτσομπολεύουμε, να τσακωνόμαστε να γκρινιάζουμε και να περιμένουμε καλύτερες μέρες…..

Στις μέρες που έρχονται λοιπόν…

Μέχρι τότε να είμαστε όλοι καλά….

Από Μεγανήσι…καλό βράδυ!