Στην αυγή της τρίτης χιλιετίας, στην εποχή του θριάμβου της παγκοσμιοποίησης, της ελεύθερης διακίνησης των πληροφοριών, των ιδεών και του χρήματος, των υλικών και άυλων πολιτιστικών αγαθών, η σοσιαλιστικά κυβερνούμενη και τάχιστα βυθιζόμενη  χώρα μας, ανακαλύπτει εκ νέου την οχυρωματική αρχιτεκτονική, στην προσπάθειά της να εμποδίσει με συρματοπλέγματα το πέρασμα ενός εχθρού εξαθλιωμένου, άοπλου και πεινασμένου.

Ο εμπνευσμένος υπουργός Προστασίας του Πολίτη, έμπλεος πατριωτικού συναισθήματος, με τη μετατροπή στρατοπέδων σε σύγχρονα γκούλαγκ και στρατόπεδα συγκέντρωσης σοσιαλιστικού τύπου, αποφάσισε να ρίξει στο αμπάρι της βυθιζόμενης χώρας μας  τα «αποβράσματα» που εξ Ανατολών επιχειρούν να μας μολύνουν, μεταφέροντας τα πραγματικά τείχη στη συνείδηση και το μυαλό των ανθρώπων, επιχειρώντας να ενισχύσει την «παγκάλειο» τακτική των αποδιοπομπαίων τράγων. Χτες ήταν οι κοπρίτες απέναντι στα καθαρόαιμα, προχτές οι προνομιούχοι εργαζόμενοι απέναντι στους χαμηλόμισθους συμβασιούχους, σήμερα οι άθλιοι λαθρομετανάστες απέναντι στους  υπέρτερους ελληναράδες.

Όπως και να’ χει, παρότι οι οπαδοί της κυβερνητικής τούτης απόφασης ισχυρίζονται ότι αποτελεί νόμιμο δικαίωμα κάθε κράτους να υπερασπίζεται τα σύνορά του, ούτε ο πιο υποψιασμένος υποστηρικτής του ΠΑΣΟΚ δε θα περίμενε σήμερα να πληθαίνουν οι κάθε είδους φράχτες, πλωτοί, χερσαίοι, υποθαλάσσιοι, ορατοί, αόρατοι και να επεκτείνονται τα τείχη που δεν έχουν μόνο γεωγραφικές, αλλά κυρίως οικονομικές, ηλικιακές και εργασιακές συντεταγμένες. Είναι δε προφανές, ότι ο συρμάτινος φράχτης του κ. Παπουτσή, δεν πρόκειται να μας προστατέψει από τα τουρκικά άρματα μάχης (άλλωστε πως θα αγοράζαμε υποβρύχια, F-16, φρεγάτες και Leopard;), αλλά προορίζεται μόνο για τη «μαρίδα», με προφανή στόχο τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από τα όσα μας ετοιμάζουν οι εντολοδόχοι της τρόικας.

Θα περίμενε κανείς, μια κυβέρνηση που αρέσκεται να αυτοαποκαλείται (μάλλον προκαλώντας πια τη γενική θυμηδία) «σοσιαλιστική», να προβεί σε μια βαθύτερη πολιτική και κοινωνική ανάλυση των αιτίων που προκαλούν αυτή τη συνεχόμενη μετακίνηση των απελπισμένων συνανθρώπων μας, για τα οποία είναι και αυτή συνυπεύθυνη, συνειδητοποιώντας ότι η άπωση της γης που τους γέννησε, είναι πολύ ισχυρότερη από την έλξη της χειμαζόμενης Ελλάδας. Και όπως επίσης επισημαίνει σοφά η κ. Μ. Τζιαντζή από τη στήλη της «Αποτυπώματα» της Καθημερινής (9-1-2011), τίποτα δε μπορεί να σταματήσει εκείνους που δεν έχουν τίποτα άλλο πια να χάσουν, όπως είχε συμβεί στο Βιετνάμ τη δεκαετία του ’50, όταν οι αυτόχθονες χωρικοί έπεφταν πάνω στα ηλεκτροφόρα σύρματα των γαλλικών στρατοπέδων σα σμήνη από μέλισσες: το πρώτο στρώμα πέθαινε και πάνω του σκαρφάλωνε το δεύτερο, το τρίτο, μέχρι που να περάσουν…

Κλείνοντας, θεωρώ ότι πρέπει να αναφέρω ένα σχετικό με τα παραπάνω και εξαιρετικά εύστοχο σχόλιο του αρθρογράφου Π. Παπακωνσταντίνου από την ίδια εφημερίδα, που αναφέρεται στη δήλωση του κ. Πάγκαλου, ότι «μόνο ο ΛΑ.Ο.Σ κάνει σοβαρή αντιπολίτευση». Είναι δηλαδή –λέει ο κ. Παπακωνσταντίνου- μια εκδοχή του γνωστού συνθήματος «Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο… ΛΑ.Ο.Σ στην εξουσία»!

Και μη χειρότερα…

(Το άρθρο είναι του Αριστείδη Δάγλα, προέδρου της  ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ)