Ο Αλέκος γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μεγανήσι.

Επέλεξε να υπηρετήσει τον δύσκολο χώρο του αθλητισμού.Και πέτυχε. Εχει σπουδάσει Γυμναστική Ακαδημία και έχει πτυχίο προπονητή. Δούλεψε σκληρά αλλά κατάφερε να σημειώσει  μεγάλες επιτυχίες,προπονώντας γνωστές ομάδες του Μπάσκετ.

Ο Αλέκος είναι άλλο ένα  «δικό μας» παιδί που αποδεικνύει ότι αν αγαπάς αυτό που κάνεις και το υπηρετείς με μεράκι μπορείς να ξεχωρίσεις και να πετύχεις. Ενα παιδί με ήθος και αξιοπρέπεια που ποτέ δεν έφυγε απ΄το νησί και σε κάθε ευκαιρία δηλώνει παρών.

Ο Αλέκος σήμερα έχει περάσει στον χώρο της εκπαίδευσης. Δουλεύει σαν γυμναστής σε σχολείο. Είναι παντρεμένος με την Ζωή Κονιδάρη, Μεγανησιώτισσα επίσης, και έχουν δυο παιδάκια, την Μυρτώ και τον Γιάννη. Ασχολείται ενεργά με τα κοινωνικά και είναι αιρετό μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Μεγανησιωτών »ΜΕΝΤΗΣ».

Ερώτηση: Είσαι ένας ακόμα Μεγανησιώτης που στο χώρο του αθλητισμού  έχεις ξεχωρίσει. Μέσα από την δική σου προβολή έχει προβληθεί έμμεσα και το Μεγανήσι και εμείς μόνο περήφανοι μπορούμε να νοιώσουμε γι αυτό. Είσαι ένα …δικό μας παιδί. Ένα ακόμα ταλέντο που γεννήθηκε και μεγάλωσε εδώ. Τι νοιώθεις όταν ακούς για τον Μεγανησιώτη προπονητή Δάγλα από ανθρώπους που δεν γνώριζαν καν το νησί…

Απάντηση:«Έλλη,  καταρχήν ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Απλά στον τομέα της δουλειάς μου έχω πετύχει κάποιες διακρίσεις, χωρίς να θεωρώ τον εαυτό μου κάτι το ξεχωριστό.

Εξάλλου πολλοί Μεγανησιώτες  έχουν καταφέρει πολλά στο δικό τους επαγγελματικό χώρο κι έχουν προβάλει κι αυτοί με έμμεσο τρόπο τον τόπο μας. Είναι γεγονός ότι νιώθω περηφάνια που γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Μεγανήσι και κουβαλάω μέσα μου όλες τις αρχές και τα ιδανικά που μου έδωσαν η οικογένεια μου κι η μεγανησιώτικη κοινωνία».

Ε:Μίλησέ μας λίγο για σένα: για τη δουλειά σου, το ξεκίνημα ,τις επιτυχίες σου.

Α:«Ξεκίνησα την επαφή μου με το μπάσκετ το 1982 σε ηλικία 13 ετών παίζοντας στην ομάδα της γειτονιάς μου, τον Ποσειδώνα Νέου Ψυχικού. Ερωτεύτηκα την πορτοκαλί μπάλα από την πρώτη στιγμή και αμέσως κατάλαβα ότι πέρα από  χόμπι, αυτή κάποια στιγμή θα γίνει και το επάγγελμα μου. Για αυτό, άλλωστε, επέλεξα να περάσω στη Γυμναστική Ακαδημία και να πάρω πτυχίο προπονητικής.

Η καριέρα μου ως παίκτης υπήρξε σύντομη: έπαιξα στον Παπάγου και στον Εθνικό Ελληνορώσων. Ήδη από φοιτητής είχα αρχίσει να ασχολούμαι με τμήματα υποδομής στον Ποσειδώνα Νέου Ψυχικού κι έτσι αποφάσισα από μικρή ηλικία να σταματήσω να παίζω και να αφοσιωθώ στην προπονητική. Από εκεί και πέρα το ένα έφερε το άλλο. Δούλεψα στον Εθνικό Ελληνορώσων για 5 χρόνια όπου ανεβήκαμε δύο φορές κατηγορία, στον Αρίωνα με τον οποίο πανηγυρίσαμε δύο ανόδους ως την Α2.

Στη συνέχεια κάθισα στον πάγκο του Σπόρτιγκ (Γυναικείου) όπου πήραμε το πρωτάθλημα και το κύπελλο, ακολούθησε ο Ηλυσιακός, η άνοδος στην Α2 και τα δύο Πανελλήνια Πρωταθλήματα Εφήβων, για να συνεχίσω για δύο σεζόν στον Πανελευσιανιακό.  Συνέχισα στο Παγκράτι όπου κατακτήσαμε την άνοδο στη Β’ Εθνική κι από εκεί επέστρεψα στο γυναικείο μπάσκετ πανηγυρίζοντας με τις Εσπερίδες ένα Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και δύο Κύπελλα. Από τα χέρια μου έχουν περάσει αρκετοί  σπουδαίοι παίκτες όπως ο αρχηγός της Εθνικής Ελλάδος, Θοδωρής Παπαλουκάς, αλλά κι οι Φώτσης, Χαρίσης, Βουγιούκας, Περπέρογλου που επίσης υπήρξαν διεθνείς, αλλά και πολλά παιδιά που αγωνίστηκαν στην Α1.

Αλλά για αυτό που είμαι πιο πολύ περήφανος, σε αυτή την ως τώρα διαδρομή, είναι η αγάπη που έχω εισπράξει από τους παίκτες, τους παράγοντες και τους συνεργάτες μου προπονητές. Προσωπικά προσπάθησα όλα αυτά τα χρόνια, πέρα από τις προπονητικές οδηγίες, να τους εκπαιδεύσω και να τους βοηθήσω στο στίβο της ζωής, δίνοντας  έτσι έμφαση στο εκπαιδευτικό κομμάτι του προπονητή».

Ε:Τώρα βρίσκεσαι στο χώρο της εκπαίδευσης. Έχεις να κάνεις λοιπόν με παιδιά. Πόσο διαφορετικός , είναι  αυτός ο »αγώνας»;

Α:«Καταρχήν στο χώρο της εκπαίδευσης υπάρχουν πάρα πολλά προβλήματα. Όλες οι κυβερνήσεις –και το εννοώ όλες- έχουν αποφύγει να επενδύσουν στο χώρο της Παιδείας,  έτσι στον εκπαιδευτικό έχει απομείνει μόνο το φιλότιμο του, καθώς δεν έχει την ουσιαστική βοήθεια από την Πολιτεία. Ειδικά δε, στις τάξεις του Λυκείου όπου εργάζομαι οι ώρες γυμναστικής είναι πάρα πολύ λίγες χωρίς την παραμικρή υλικοτεχνική υποδομή. Με τα πενιχρά μέσα που διαθέτει ένας γυμναστής αυτό που καλείται να κάνει είναι να παροτρύνει τα παιδιά να ασχοληθούν με τον αθλητισμό σε όλη τους τη ζωή και να κατευθύνει κάποιον αν διακρίνει το ταλέντο του.

Σίγουρα η δουλειά μου ως προπονητής κι ως γυμναστής είναι τελείως διαφορετική. Στο σχολείο έχεις να κάνεις με παιδιά διαφορετικής αθλητικής κλίσης και πρέπει να τους διδάσκεις όσο πιο πολλά αθλήματα σου επιτρέπει η υποδομή του σχολείου. Η πιο μεγάλη διαφορά σε σχέση με την προπονητική σε ομάδες είναι ότι στο σχολείο μιλάμε για «παιχνίδι». Εκεί τα παιδιά πρέπει να ευχαριστιούνται και να περνάνε καλά, ενώ στις ομάδες που εργάζομαι υπάρχει μεγάλη πίεση για το αποτέλεσμα».

Ε:Ο χώρος του αθλητισμού είναι πολύ δύσκολος .Τι θα συμβούλευες τα νέα παιδιά που θα ήθελαν να ασχοληθούν επαγγελματικά;

Α:«Για μένα ο αθλητισμός είναι η σπουδαιότερη κοινωνική δραστηριότητα και πρέπει οι γονείς να οδηγούν τα παιδιά σε αυτό το χώρο. Θα πρέπει να καταλάβουν όλοι, όμως, πως όταν ξεκινάμε τον αθλητισμό πρέπει να έχουμε στο νου μας το παιχνίδι, τη διασκέδαση κι όλες τις ευεργετικές επιδράσεις που προσφέρει αυτός. Αν παρόλα αυτά κάποιο παιδί ξεχωρίζει από μικρό για το ταλέντο του, τότε εγώ συμβουλεύω τους γονείς να το βοηθήσουν να φτάσει ψηλά στο άθλημα που θα επιλέξει, αλλά θα πρέπει τα παιδιά να γνωρίζουν πως μόνο με σκληρή δουλειά και πάρα πολλές προσωπικές θυσίες, αλλά και τύχη, μπορούν να πετύχουν στο υψηλότερο επίπεδο.

Βέβαια η καριέρα ενός αθλητή, όποιο σπορ και να επιλέξει, έχει ημερομηνία λήξης για αυτό κι είναι απαραίτητο ταυτόχρονα με την προπόνηση, να σπουδάσει και να καλλιεργηθεί γιατί στη συνέχεια θα πρέπει να ασχοληθεί με κάτι άλλο στη ζωή του».

Ε:Γεννήθηκες και μεγάλωσες στο Μεγανήσι. Ζεις όμως εδώ και πολλά χρόνια στην Αθήνα. Λόγω της δουλειά σου έχεις ταξιδέψει σε όλη την Ελλάδα και όχι μόνο. Ξέρω ότι το νησί το κουβαλάς πάντα μαζί σου και σε κάθε ευκαιρία μιλάς για αυτό, κάνοντας το περισσότερο γνωστό. Εκτός από τις αναμνήσεις , και τους δεσμούς που έχεις κρατήσει από το Μεγανήσι , έχεις όνειρα ή ακόμα και ανησυχίες για αυτό;

Α:«Το Μεγανήσι το είχα και το έχω πάντα μες στην καρδιά μου, για αυτό και ενδιαφέρομαι για τα δρώμενα του νησιού.  Για μένα το Μεγανήσι βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι όσο αναφορά το δρόμο της ανάπτυξης που πρέπει να ακολουθήσει, που από τη μία πλευρά πρέπει να φτιάξει τις υποδομές και τις βάσεις για να γίνει ένα σύγχρονος τουριστικός προορισμός κι από την άλλη να κρατήσει το παραδοσιακό στοιχείο και τον χαρακτήρα του. Είναι γεγονός ότι αυτή η ισορροπία είναι δύσκολο να επιτευχθεί, για αυτό και το συγκεκριμένο θέμα θα πρέπει να γίνει αντικείμενο διαλόγου με μπροστάρη τον Δήμο.

Αν  κατανοήσουμε ότι παραμερίζοντας τα προσωπικά μας μικρο-συμφέροντα, πετύχουμε την ισορροπία, τότε θα βγούμε όλοι κερδισμένοι. Για να καταφέρουμε κάτι τέτοιο χρειάζεται οι Μεγανησιώτες να σταθούν αλληλέγγυοι  στο Δήμο και να βοηθήσουν δημιουργικά μέσα από τις προτάσεις τους, αλλά και ορισμένες φορές μέσα από την κριτική τους, κι από την άλλη πρέπει η δημοτική αρχή να θέσει τα θέματα προς συζήτηση, να ακούσει τις προτάσεις των πολιτών και να εκμεταλλευτεί όλο το μεγανησιώτικο δυναμικό.

Ε:Έχεις όμως και προτάσεις! Κατά καιρούς έγιναν προσπάθειες από όλες τις δημοτικές αρχές για άνθηση του αθλητισμού στο Μεγανήσι. Έγιναν ομάδες ,επιτροπές ,διοργανώθηκαν τουρνουά με συμμετοχή και εκτός νησιού, κατασκευάστηκαν αθλητικοί χώροι, γήπεδα, γυμναστήριο κ.τ.λ. Τι είναι αυτό που πιστεύεις ότι λείπει τελικά και δεν είχαμε τα ανάλογα αποτελέσματα; Δεν έχουμε την δική μας αθλητική ταυτότητα.

Α: Η αθλητική ανάπτυξη ενός τόπου εξαρτάται από τρεις παράγοντες:  ο πρώτος είναι η πολιτική βούληση της εκάστοτε δημοτικής αρχής, ο δεύτερος είναι οι αθλητικές εγκαταστάσεις κι ο τρίτος είναι το έμψυχο δυναμικό. Τον πρώτο παράγοντα πρέπει να τον θεωρήσουμε ως το πρωτεύον συστατικό , που ορίζει τη φιλοσοφία και τις κατευθύνσεις. Όσο αναφορά τις αθλητικές εγκαταστάσεις τις θεωρώ επαρκείς.

Αυτό που θα χρειαστεί στο μέλλον είναι ένα κλειστό γυμναστήριο προκειμένου τα παιδιά να μπορούν να γυμνάζονται συστηματικά και τον χειμώνα. Και φυσικά ο τρίτος παράγοντας αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του οικοδομήματος σε μια αθλητική κοινωνία. Με βάσει τις αθλητικές εγκαταστάσεις που υπάρχον στο Μεγανήσι μπορούν να αναπτύξουμε τόσο το ποδόσφαιρο, όσο το μπάσκετ και το βόλεϊ, τα τρία πιο δημοφιλή ομαδικά αθλήματα.

Για αυτό μπορούμε να αντλήσουμε προπονητές από τις γύρω περιοχές, οι οποίοι μπορούν το Σαββατοκύριακο και μια καθημερινή να έρθουν στο νησί μας για να προπονούν τα παιδιά. Αργότερα μπορεί μέσα από το Δήμο ή από κάποια ομάδα ανθρώπων να δημιουργηθεί μια ομάδα η οποία να παίζει στην αρχή φιλικούς και στη συνέχεια επίσημους αγώνες με αντίστοιχες ομάδες των γύρω περιοχών.

Αυτό που σίγουρα μπορεί να γίνει –και λόγω της ιδιαιτερότητας των υδάτινων συνόρων- είναι να δημιουργηθεί Ναυτικός Όμιλος, ο οποίος κατά τα διάρκεια όλης της χρονιάς θα δραστηριοποιείται σε θαλάσσια σπορ. Νομίζω ότι γίνονται και μπορούν να αναπτυχθούν ακόμη περισσότερο προγράμματα όπως «Αθλητισμός και Γυναίκα» ή «Αθλητισμός και Τρίτη Ηλικία», που θα περιλαμβάνουν όλες τις κοινωνικές ομάδες. Ταυτόχρονα την καλοκαιρινή περίοδο που επιστρέφουν τα Μεγανησιωτόπουλα από όλη την επικράτεια για τις καλοκαιρινές τους διακοπές μπορούμε να επαναφέρουμε τα τουρνουά μπάσκετ, ποδοσφαίρου και μπιτς-βόλεϊ με τη συμμετοχή μεικτών ομάδων από τους τρεις οικισμούς.

Ε: Συνήθως επισκέπτεσαι το νησί καλοκαίρια. Είναι μάλλον η πρώτη φορά από τότε που μετακόμισες στην Αθήνα που έρχεσαι στο νησί Χειμώνα. Σου φαίνεται διαφορετικό το νησί τέτοια εποχή;

Α:Καλή ερώτηση. Χαίρομαι ιδιαίτερα που αποφάσισα να περάσω τα Χριστούγεννα φέτος στο Μεγανήσι. Είναι όντως η πρώτη φορά και ομολογώ ότι είμαι εντυπωσιασμένος.Το νησί είναι πολύ διαφορετικό τέτοια εποχή. Είναι σαν να έχει δύο πρόσωπα. Αλλο το Καλοκαίρι άλλο το Χειμώνα. Θεωρώ όμως ότι αυτή την εποχή είναι πιο όμορφο για δύο λόγους.

Τώρα μπορείς να δείς κάποιους φίλους ,δικούς σου ανθρώπους που το Καλοκαίρι δουλεύουν και δεν έχουν την πολυτέλεια της επικοινωνίας, της κουβέντας της παρέας. Είναι πάντα στην διάθεσή σου αλλά  για  να σε εξυπηρετήσουν,τους βλέπεις να τρέχουν πάνω κάτω αλλά δεν μπορείς να χαρείς την παρέα τους, και ούτε αυτοί την δική σου φυσικά.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι τώρα στο νησί δεν υπάρχει πολύς κόσμος και οι παρέες είναι πιο μικρές. Δεν έχουμε μαζί μας φίλους , επισκέπτες φιλοξενούμενους, κι αυτό μας δίνει την δυνατότητα να είμαστε όλοι μια παρέα.Δεν υπάρχει ο χαμός του καλοκαιριού . Βλεπόμαστε μεταξύ μας περισσότερο, περνάμε καλύτερα. Εμένα αυτό το περιβάλλον μου θύμισε την εποχή της δεκαετίας του 80 στο νησί.Τότε που τα πράγματα ήταν απλά και όμορφα.

Ακόμα και  η εικόνα του νησιού είναι διαφορετική. Άλλο χρώμα έχει η θάλασσα ,άλλη μυρωδιά έχει το χώμα. Φοβερή εμπειρία….

Ε:Μέντης. Μια ιστορία που δεν πρέπει να τελειώσει. Είσαι ένας από αυτούς που προσπάθησαν να ξαναζωντανέψουν το σύλλογο και μέλος του Δ.Σ. Τι σημαίνει Μέντης για σένα. Τι προσδοκείς με την επαναλειτουργία του.

Α:Ο Μέντης έγραψε ιστορία στο Μεγανήσι κι αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Πέρα από τη δεδομένη βοήθεια που πρόσφερε τότε στο νησί σε πάρα πολλούς τομείς, όπως στην πολιτιστική ανάπτυξη και διατήρηση των εθίμων, στην επίλυση σημαντικών ζητημάτων της καθημερινής ζωής των κατοίκων και στην προβολή του τόπου μας στα αστικά κέντρα, το σημαντικότερο που έκανε –κατά τη γνώμη μου- ήταν η «ομπρέλα», κάτω από την οποία οι τρεις οικισμοί, αλλά και ολόκληρο το νησί  ενώθηκαν και άρχισαν να λειτουργούν ως ολότητα.

Είμαι πάρα πολύ περήφανος που υπηρετώ από τη θέση του Μέλους το Σύλλογο και τόσο εγώ προσωπικά, όσο και το υπόλοιπο Διοικητικό Συμβούλιο είμαστε αποφασισμένοι να δουλέψουμε σκληρά και να δώσουμε στον Μέντη το ρόλο που του αξίζει στα δρώμενα του τόπου μας.

Η άποψη μου είναι ότι πέρα από την πολιτιστική του δραστηριότητα πρέπει να ασχολείται και με τα μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα που αφορούν το νησί μας, πάντα όμως με διακριτικότητα και με γνώμονα το καλό του τόπου μας και μόνο.

Για μένα, όμως, η σημαντικότερη παρακαταθήκη του σημερινού Δ.Σ είναι το να φέρει την νεολαία κοντά στο σύλλογο,  να τους μπολιάσει με τις αξίες -πολιτιστικές και κοινωνικές- της μεγανησιώτικης κοινωνίας, έτσι ώστε να γίνουν αυτοί οι συνεχιστές της ένδοξης ιστορίας του Μέντη.

[yframe url=’http://www.youtube.com/watch?v=Hh1rlgxShEQ’]

Με λίγα λόγια αυτός είναι ο δικός μας Αλέκος. Ο προπονητής, ο καθηγητής, ο Μεγανησιώτης. Πρίν μας βάλει ο ίδιος τον επίλογο θα θέλαμε να  τ ον ευχαριστήσουμε για την κουβέντα μας ,λαμβάνοντας υπόψην  τις προτάσεις του , τις συμβουλές του.

Πολύτιμες και σημαντικές από έναν ειδικό.Ας ληφθούν υπόψη από τους αρμόδιους φορείς και η πορεία του ίδιου να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση για τα νέα παιδιά.

Αλέκο σε ευχαριστούμε πολύ.Καλή συνέχεια σε ότι κάνεις και πάντα επιτυχίες προσωπικές και επαγγελματικές.

Α: Να σας ευχαριστήσω πολύ κι εγώ για την ευκαιρία που μου δώσατε να μιλήσω για την δουλειά μου και τον τόπο μου. Θέλω να συγχαρώ όλη την συντακτική ομάδα του meganisi times  για την πολύ σημαντική προσπάθεια που κάνετε με το site.Για μας που ζούμε μακρυά από το νησί το site είναι η επαφή μας με αυτό και παράλληλα η ενημέρωση μας για θέματα που το αφορούν.

Καλή συνέχεια ….

Ο Αλέκος Δάγλας είναι ο προπονητής με τα περισσότερα τρόπαια στο Κύπελλο με 3  (Σπόρτιγκ 1, Εσπερίδες 2) και κατέχει το ρεκόρ με διαφορά σε συμμετοχές τελικών με 5 (Σπόρτιγκ 2, Εσπερίδες 2, Πρωτέας Β. 1).